Haar dat uitvalt. Broze nagels. Striae. Een buik die alle kanten op flubbert. Wallen tot aan je knieën. En borsten die een compleet eigen leven lijken te leiden. Het hoort er allemaal bij, zeggen ze.

 

Sommige vrouwen laten hun striae goud verven en maken er foto’s van. Dat hangen ze dan boven hun bed. Om zichzelf eraan te herinneren hoe trots ze zijn op hun lichaam. En hoe mooi die strepen wel niet zijn. Dat vind ik mooi. Echt waar.

Ik ben trouwens ook hartstikke en helemaal voor body positivity. Begrijp me niet verkeerd. Maar weetje wat ik lastig vind? Dat als ik iets gewoon even niet mooi vind aan mezelf ik dat dan mooi moet vinden. Want #bodypositivity enzo.

 

Ik mis mijn oude lijf gewoon wel eens. Ik heb 25 kilo lang gevochten voor dat lichaam. Dat mijn oude lichaam er niet meer is – of gewoon verstopt zit onder wat vet, strepen en pluishaar – vind ik gewoon best wel eens lastig. Dat ik me krakkemikkig voel en weer moet vechten om mijn lijft sterk te maken, dat is gewoon best een dingetje voor zo’n ‘rasechte atleet’ als ikzelf.

Ik koop gewoon een high-waist bikini goed?

Enne. Voordat je denkt dat ik in een soort zwart gat zit wat mijn lichaam betreft. Ik ben megatrots op mijn lijf hè? Op waar het toe in staat is. Weergaloos vind ik het. En geloof het of niet. Ik vind mezelf een mooie vrouw. Dat over mezelf zeggen heeft trouwens ook wat voeten in de aarde gehad. Afijn. Dat is een heel ander verhaal. Maar dat flubberbuikje en die striae? Nee. Dat vind ik gewoon niet mooi. En ik ga die strepen niet in goud hullen om me daar anders over te voelen. No way. Ik koop een mooie high-waist bikini zodat ze wat minder opvallen. Daar voel ik me fijn bij. Ok. Amy out.